مزیت گردشگری روستا در سال کرونا - تور کانادا

در یادداشت او آمده است: کشورهایی که به متنوع سازی اقتصاد روی آورده اند و می خواهنـد خـود را از اقتصاد تک پایه ای برهانند، در جست وجوی شناخت راه های آن یـا خلـق راه هـا و روش های جدیدند. یکی از این روش ها گردشگری است که بیشتر کشورها آن را در برنامه های توسعه ملی خود گنجانده اند تـا از این طریق بتوانند فرایند توسـعه ملـی خـود را سـرعت بخـشند. در سال های اخیر توسعه روستایی به عنوان یک فعالیت در گستره دنیای و اهرمی برای توسعه مالی کشورها در نظر گرفته شده است. به ویژه گردشگری روستایی نیز با برنامه ریزی اصولی و شناسایی مزیت ها و محدودیت ها می تواند نقش مؤثری در توسعه روستایی و در نتیجه توسعه ملی و تنوع بخشی به اقتصاد ملی داشته باشد.

شعار سازمان دنیای گردشگری در سال 2020 که معطوف به توسعه روستایی است، اشاره به توسعه زیرساخت و هسته های درونی گردشگری دارد. به عبارت دیگر اعمال دیدگاه محلی و تمرکز بر ظرفیت های درونی منطقه ای می تواند به عنوان راهکاری برای توسعه گردشگری در آینده باشد. به ویژه برای دنیا پساکرونا، شاید بتوان گفت این اقدامات فعالیت های زیربنایی را در حوزه گردشگری بهبود بخشیده و زمینه های توسعه مالی را فراهم می نماید. از سوی دیگر می توان چنین استنباط کرد که گرایش جامعه توسعه یافته دنیای به سنن پیشین و سبک زندگی سنتی، دلیل دیگری بر احیای بخش روستایی با نگاه توسعه گردشگری است.

گردشگری روستایی می تواند زمینه ایجاد اشتغال پاره وقت و فصلی، ایجاد زیربناهای گردشگری مانند شبکه های ارتباطی، آب و برق و نظایر این ها را که برای گردشگری لازم و لازم است، مهیا کند. این موضوع به توسعه سکونت گاه های روستایی منجر شده، مسلماً روستاییان منطقه نیز از این منابع بهره برداری خواهند کرد.

گردشگری روستایی به طور غیرمستقیم سبب بالا رفتن اشتغال در بخش کشاورزی می گردد، زیرا با بالا رفتن تقاضا به سبب ورود گردشگران، فراوریات و قیمت محصولات کشاورزی تحت تأثیر آن افزایش می یابد. از آن جایی که توانمندسازی روستایی به وسیله ایجاد فعالیت های مکمل کشاورزی می تواند با افزایش درآمد خانوارهای روستایی، ایجاد اشتغال و تشویق فراوری محصولات کشاورزی و صنایع دستی، به عنوان راهکاری برای بهبود رشد مالی و اجتماعی در روستا باشد، باید در فرایند برنامه ریزی توسعه روستایی مورد توجه قرار گیرد. در این میان تأثیرات مثبت و منفی احتمالی گسترش گردشگری در نواحی روستایی، باید در انتخاب نوع رویکرد به توسعه گردشگری روستایی تأثیرگذار باشد.

علاوه بر این، ضروری به نظر می رسد که در فرایند گردشگری روستایی حفاظت و نگهداشت محیط زیست، استفاده بهینه و متعادل از منابع طبیعی و دارایی های روستایی مورد توجه باشد تا در قالب توسعه پایدار روستایی، ضمن پاسداشت حقوق آیندگان از مواهب طبیعی روستا، امکان بهبود کیفیت زندگی و معیشت پایدار روستاییان نیز تحقق یابد.

برای بهره مندی نواحی روستایی ایران از منابع و پتانسیل های طبیعی و کشاورزی در اقتصاد روستایی که افزایش مهاجرت های روستایی و کاهش کیفیت زندگی در روستا را به همراه دارد، باید در قالب چشم اندازی جامع و در رویکردی استراتژیک، به برنامه ریزی فرایند توسعه گردشگری روستایی در ایران پرداخته گردد.

ایسنا