آگهی جالب از اجاره خانه ویلایی در دوره قاجار - تور کانادا

جعفر شهری در کتاب تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم درباره اجاره نشینی روایت های مفصلی دارد از سال هایی که تهران 10 هزار خانه مسکونی داشت و یک سوم جمعیتش مستأجر بودند و در اتاق های دورتادور حیاط های بزرگ خانه های قدیمی زندگی می کردند و در هر خانه بیش از 15 نفر سکونت داشتند.

وی اجاره نشینی را خوش نشینی نامیده و در کتابش نوشته است: اصولا اجاره نشینی شر و مزاحمتی نداشت تا [مستأجر]خود را بخواهد از آن آسوده کند بلکه به مراتب هم از خانه شخصی داشتن برایش راحت تر بود.

از اینکه دردسر های دیگرش هم از مخارج تعمیر و خرابی و ... و ... از دوش اش برداشته شده بود... هر کسی به هر مبلغ و اجاره، خانه یا اتاق مورد نظر خود را در هر کجای شهر که می خواست می توانست به دست آورد، بدون آنکه مانعی سر راهش باشد.

حالا چطور بود که این طور بود؟ کار، کار خود مردم بود و چنین بود: صاحبخانه ها را این عقیده بود که سرپناه به کسی دادن علاوه بر عملی انسانی، ثواب اخروی را هم همراه می دارد؛ و این اعتقاد دیگر که خانه پُر از دشمن باشد، خالی نباشد و چندان که اتاقی از خانه شان خالی شده بود به اول کسی که از آن ها طلب کرده بود رضایت می دادند، بدون آنکه سوال و جوابی در میان آورند یا مطالبه پیش اجاره یا پول پیش و مانند آنی داشته باشند.